‌ مردم اینجا چقدر مهربانند ! دیدند کفش ندارم، برایم پاپوش دوختند ... دیدند سرما می خورم، سرم کلاه گذاشتند و چون برایم تنگ بود کلاه گشادتری ... و دیدند هوا گرم شد، پس کلاهم را برداشتند ، چون دیدند لباسم کهنه و پاره است ، به من وصله چسباندند ... چون از رفتارم فهمیدند که سواد ندارم، محبت کردند و حسابم را رسیدند ... خواستم در این مهربانکده خانه بسازم ، نانم را آجر کردند گفتند کلبه بساز ... روزگار جالبی ست ... مرغمان تخم نمی گذارد ولی هر روز گاومان می زاید! {{ میرزائی}}

|

امتياز مطلب : 0

|

تعداد امتيازدهندگان : 0

|

مجموع امتياز : 0

موضوعات مرتبط: درددلهای سلطان/میرزائی , اشعاری ازجنس نیایش , , برچسب‌ها: دردول سلطان صدا،مرتضی میرزائی ودردودلهایش ,